DiverCity
Ik herinner me dat we nog jong waren en buiten op straat en op pleinen speelden en andere kinderen te ontmoeten. Op een dag was er een hele enge man die tegen me begon te schreeuwen. Ik was bang en haastte me naar mijn vader. Mijn vader vond het dat er geen enge mensen bestonden en liep naar de plek waar ik de schreeuwende man ontmoette. Ik bleef thuis omdat ik bang was.
Maar toen kwam mijn vader niet meer terug. Wat als hij werd opgegeten door de enge man?! Ik vond de moed om mijn vader te redden! Daar was hij, met de enge man. De man was een jongen, zei mijn vader, alleen groter dan ik, en de jongen had ‘Gilles de la Tourette’, een aandoening waardoor hij veel schold en schreeuwde. Maar hij wilde mijn vriend zijn. De schreeuwende man zei verdrietig: ‘Sorry, het gebeurt gewoon wel eens, ik wilde je niet bang maken.’
Luisteren naar andermans verhaal helpt je het te begrijpen. Door op openbaar terrein een agora te creëren, ontstaat er een mogelijkheid om elkaar te ontmoeten. Je hebt je persoonlijke ruimte om je veilig te voelen: je huis, je kantoor, het gebruikelijke, het veilige. Maar de openbare ruimte zal er zijn om je te confronteren met andere visies, andere ideeën, andere mensen. Het ontmoeten van een ander geeft een optie om te luisteren, hoe meer je luistert, hoe meer je weet. Een (ongemakkelijke) ontmoeting bijvoorbeeld, een parkoer, een doolhof om je weg te vinden, om je weg te heroverwegen.
Het plein is gebaseerd op een enkelvoudig element, de kolom, een architectonisch element dat zowel menselijke schaal als macht symboliseert. Een pilaar of zuil is er ter ondersteuning (van een gebouw) of als trofee of gedenkteken. De Totem-pilaren zijn een veelgebruikt beeld van een sculptuurachtige pilaar die de symbolen van figuren draagt. Voor mij betekende dit ook diversiteit, een persoonlijke mening en perspectief. Historisch gezien vertellen deze totems je over de stammen zelf die ze hebben gebouwd en over hun culturele overtuigingen. Uw ideeën delen door een architectonisch element.
Maar ook in meer westerse geloven worden de kolommen en bomen voorgesteld als een poort naar de verblijfplaats van de gezegende en duiden ze op wijsheid, kracht en schoonheid.
De animatie toont het conceptuele gebruik van de labyrintachtige plaatsing van de vierkantenpilaren. Een labyrint is een doolhof waar er maar één weg naar het midden is, maar je kunt nog steeds verdwalen in de reis, maar meer op een mentale manier. Het is een symbool van kracht en begeleiding. Veel culturen en religies gebruikten het labyrint op verschillende manieren.
“In de Griekse mythologie was het labyrint een uitgebreide structuur ontworpen en gebouwd door de legendarische ambachtsman Daedalus voor koning Minos van Kreta in Knossos. Zijn functie was om de Minotaurus vast te houden die uiteindelijk door de held Theseus werd gedood. Daedalus had het labyrint zo sluw gemaakt dat hij er nauwelijks aan kon ontsnappen nadat hij het had gebouwd. ”
– Doob, Penelope Reed (1992). The Idea of the Labyrinth: from Classical Antiquity through the Middle Ages. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 0-80142-393-7., p. 36
Mijn interpretatie van de labirinth is meer open. De bezoeker wordt niet gedwongen om het labirinth naar het midden te lopen, het zijn gidsen maar heeft door de open structuur van de kolommen volop mogelijkheden om zelf te kiezen. Het wordt meer een speelse ontmoetingsplaats met verschillende ontmoetingen van mensen. De kolommen zijn vrij te gebruiken en te interpreteren voor de bezoeker van het plein.
De elementen van een werkplein, zoals Willem H. White onderzocht in ‘Sociaal leven van kleine stedelijke ruimtes’, zijn dat er zitbare ruimte, straten, zon, voedsel, water, bomen en triangulatie moeten zijn. Dus toen ik mijn concept implementeerde op het Prins Hendrikplein, beter bekend als Zee Helden kwartier, wilde ik ervoor zorgen dat deze elementen op het plein vertegenwoordigd zouden zijn. De kolommen geven het gevoel van bomen, maar zijn op sommige plaatsen ook zit- en ingesloten maar doorbreken ook de triangulatie. Zo is de pinautomaat op het plein omgeven door hoge dichte pilaren om een duidelijk overzichtelijke ruimte te creëren voor een veilig gevoel. Maar de kruising van de twee grotere straten is de dichtste kwarter van het plein om mensen uit te nodigen om de gemakkelijke weg naar het centrum te lopen, waar er meer mogelijkheid is om mensen uit de meer rustige straten te ontmoeten.
Straten en eten waren er al dus ik liet ze meedoen aan het plan. De Savannabar krijgt een terrasmogelijkheid met lage kolommen, de PastaKantine een lager gelegen wachtruimte rond de fontein. Omdat water het verloren element van de lijst was. Dus heb ik vier fontein geïmplementeerd in het midden van elke kwarter om een ander, minder open en prominent architectonisch ontmoetingsmoment te creëren.